ေဘာလံုးသမား သူငယ္ခ်င္းမ်ား
မင္းကိုႏိုင္
ပိုးကုန္ အခ်ိန္ကုန္
ေစာင္းတီးသင္ဖို ့အခြင့္မၾကံဳသမွ်
ငါတုိ႔လက္ေတြ
မိုးစက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကို လွဳပ္ယမ္းေစႏုိင္ခဲ့။
ဂိုးအသြင္းမခံရဖုိ႔
အႏုိင္ဂိုးဖိသြင္းဖို ့
ေဘာလံုးကြင္းမရွိေသးေတာ့အတူ
အေျပးပဲ က်င့္ခဲ့ၾကေပါ့။
ေလသြင္း ေလထုတ္
အလုပ္ႏွစ္ခုပညာ
ပေယာဂ မပါပဲ တတ္ခါစ...
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာတစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ ့လွ်က္ေပးၾက
တစ္ေယာက္ေကြးရင္ တစ္ေယာက္ ထုရိုက္ေျဖာင့္ေပးၾက
တကယ္ပါ ဒါေတြဟာ
ငါတို ့ေလ်ာ္ႏိုင္လို ့အထိုးခံဝံ့တဲ့
ေလာင္းေၾကးေတြပါ။
"တစ္သက္ ထာဝရ သတိရေနမယ္"
အဲဒါေတြက
ငါတို ့လုေသာက္ေနၾက အုန္းမွဳတ္ခြက္ကုိ
"ေရႊခြက္" လို ့လာေရးတဲ့ အကၡရာေတြပါ။
ေတြ ့ဆံုခြဲခြာ
မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ အသျပာ တစ္ခ်ပ္
ကုိယ္ၾကိဳက္ရာ ဝယ္စားတတ္ျပီးတဲ့အခါ
ခ်ိဳခ်ဥ္ဖန္ခါး အသားတစ္ဆုပ္ အရြက္တစ္ရာ
စားျမံဳ ႔ျပန္မယ္လုပ္ခါမွ
မွန္ထဲမွာငါ့ကိုယ္နဲ ့ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာလဲ...
အလီေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဂါထာေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဘယ္သူ ့ပေယာဂ လည္းေဟ့...
မဟုတ္ဘူး
ငါတို ့အတတ္ၾကဴး စြပ္ခဲ့ၾကတာ။
ခၽြတ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မျမင္
ခုေတာ့
တစ္ေယာက္ဂိုးေပါက္ပဲ တစ္ေယာက္ျမင္
ေရႊဂိုးေတြ တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ကန္သြင္းခ်င္ေနၾကတယ္။
ငါတို႔ေတြကိုက
တိုက္ဆင္ေတြလို အေရထူဖို႔ႀကိဳးစားေနရတာ
တိုက္ပြဲၾကမ္းကဒဏ္ရာ ေအာင္ပြဲမွာျပေၾကးကိုး။
(ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ကဗ်ာမွ)
သိမ္ေမြ႔ျခင္းမွာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြရွိတာ အကိုတို႔ကိုက သက္ေသျပခဲ့တာပါ...
ဘေလာ့ခ္ဂါ အလင္းဆက္
၃၁.ဇူလိုင္လ.၂၀၁၀